"ဘုရားရွင္ ပါလိေလယ်ေတာအုပ္သို႔ တစ္ပါး
တည္းၾကြသြားေတာ္မူျခင္း"
(၉)ဝါေျမာက္ ေသာဝါကို ေကာသဗၺီျပည္တြင္ ဝါဆိုေလသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သက္ေတာ္သည္လည္း (၄၃)ႏွစ္ သို႔ေရာက္လာေတာ့ေလသည္။ ေကာသဗၺီျပည္တြင္ သတင္းသံုးရင္း ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥႏွင့္ သံဃာမ်ားအခ်င္းမ်ားမႈ ျဖစ္ေပၚလာေလေတာ့သည္။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ ရဟန္းသံဃာတို႔သည္ ကုဋီ(အိမ္သာ) တက္ရာတြင္ ခြက္၌ ေရႂကြင္းေရက်န္ မခ်န္ခဲ့ရဟု စည္းကမ္းထုတ္ထားေလသည္။ (ဝိနည္းပါဌိေတာ္ စူဠဝဂၢ)
အာပါတ္ (၇)မ်ိဳးတြင္ အေသးဆံုးျဖစ္သည္။
သုတၱန္ (ျမတ္ဗုဒၶပါရမီျဖည့္က်င့္ စဥ္ၾကံဳေတြ႕ရေသာ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳး) ေဆာင္ရဟန္းသည္ ကုဋီသံုးၿပီးေတာ့ ေရခ်န္ကာ ထြက္လာေလသည္။ ထိုရဟန္းေနာက္မွ ဝိနည္း (ျမတ္ဗုဒၶ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ား) ေဆာင္ရဟန္း သည္ကုဋီသံုးရန္ ဝင္ေသာ္ ေရခြက္ထဲတြင္ ေရက်န္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
ထိုစည္းကမ္းရိွသည္ကို ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းက "ဒီေရေတြ ကိုယ္ေတာ္ခ်န္ ထားတာလား"ဟုေမးလိုက္ေလသည္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္း- "ဟုတ္တယ္"
ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္း- "အ႐ွင္ အဲ့လို ကုဋီသံုးၿပီးရင္ ေရမခ်န္ရတာ မသိဘူးလား"
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္း - "မသိလို႔ ခ်န္မိတာပါ၊ အျပစ္ရိွရင္ေတာ့ အာပတ္ေျဖပါ့မယ္"
ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္း - "မသိရင္ေတာ့ အျပစ္မရိွပါဘူး" ဟုဆိုကာ ေနလိုက္ၾကေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းသည္ ႏႈတ္မေဆာင့္ဘဲ တပည့္ေတြကို "တပည့္တို႔ေရ ဝိနည္းထဲမွာ ကုဋီသံုးၿပီးရင္ ခြက္ထဲမွာ ေရက်န္မထားရဘူးေနာ္ ဒါကိုသိဖို႔လိုတယ္ ဟိုကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒါေလးေတာင္မသိဘူး" ဟုဆိုကာ ထည့္သြင္းေျပာၾကားမႈ ျပဳလုပ္ေလသည္။
ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္း တပည့္မ်ားက သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္း၏ တပည့္မ်ားကို "မင္းတို႔ဆရာက ဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား "ဟု ကဲ့ရဲ႕မႈပံုစံမ်ိဳး လုပ္လာၾကသည္။
ထိုအခါ သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္း၏ တပည့္မ်ားက သူ၏ဆရာကို "ဆရာ ဆရာ့ကို ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းက ကုဋီသံုးၿပီး ေရခ်န္ခဲ့လို ဒါေလးေတာင္ မသိရေကာင္းလား အျပစ္လုပ္တဲ့ရဟန္း ဆိုၿပီးေျပာေနၾကတယ္"ဟု ေျပာၾကားၾကေလသည္။
ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းက ေဒါသအတန္ငယ္ျဖစ္သြားၿပီး "ဟ..ဒီကိစၥက သူ႔အေ႐ွ႕မွာတင္ျဖစ္တာ အမွတ္တမဲ့ဆို အျပစ္မရိွဘူးဆိုလို႔ အာပတ္မေျဖတာ ခုမွငါ့ကို အဲ့လိုေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ လူလိမ္ဘဲ"ဟု သမုတ္ေလေတာ့သည္။
တစ္ဖက္က ဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား လူအ၊
တစ္ဖက္က ဒါေလးကို ဒီလိုေျပာရသလား လူလိမ္ ဟု အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲၾကကုန္ေတာ့သည္။
ထိုေနာက္ရဟန္းတို႔သည္ လူစုၿပီး သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းထံ သြားကာ "အ႐ွင္ဘုရား အျပစ္လုပ္ထားတာရိွပါသလား"ဟု ေမးၾကေလသည္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းက "ငါ့ဘာအပစ္မွ မလုပ္ထားဘူး အာပတ္ေျဖစရာ တစ္ခုမွမရိွ"ဟုျပန္ေျပာေလသည္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္း သည္လည္း လိမ္လည္ျခင္းသေဘာမဟုတ္ ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းက "မသိလို႔လုပ္မိရင္ေတာ့ အျပစ္မရိွပါဘူး" ဟုေသာစကားေၾကာင့္ သူ႔တြင္ အျပစ္မရိွဟု ယူဆထားျခင္း ျဖစ္သည္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းကို အာပတ္ရိွၿပီး အာပတ္မေျဖဘူး ဟုက်န္ရဟန္းမ်ားကို လိုက္စု႐ုန္းကာ ဆြမ္းဘုန္းလွ်င္အတူတူမဘုန္း အေဆာင္ထဲေန အတူတူမေန စကားလဲမေျပာ တစ္ပါးထဲၾကဥ္လိုက္ၾကေသာအခါ ျပသနာသည္ ပိုမိုႀကီးမားလာေတာ့သည္။
ထိုသုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းသည္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားမ်ားကို ႏႈတ္တိုက္ရသူျဖစ္သည္ ဗဟုသုတစံုသည္ ပညာစံုသည္ မဟုတ္တာမလုပ္ ထိုဝိနည္းကိုလည္း သိ၍ခ်ိဳးေဖာက္သည္မဟုတ္ ဝိနည္းအထူးျပဳ မဟုတ္သျဖင့္ ထိုအခ်က္ကို ခြၽတ္ေခ်ာ္သြားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ ဂုဏ္ထူး ဝိေသသမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ အၾကဥ္ခံရသည့္အခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္အတူ တရားက်င့္ေဖာ္က်င့္ဖတ္ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းမ်ားကို လိုက္လံ႐ွင္းျပေလသည္။ သူသည္မသိ၍လုပ္မိေၾကာင္း အာပတ္ကိုလည္း အထူးဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း ႏွင္ထုတ္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လဲမဟုတ္ဘူး အေၾကာင္းအက်ိဳးစီေလ်ာ္မႈ မရိွတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ လုပ္တဲ့အတြက္ အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ဘက္က ေထာက္ခံေပးၾကပါ။ ထိုသို႔ ေျပာျပ ႐ွင္းျပေသာအခါ ဟုတ္တယ္ ဒါမတရားဘူး ဒီလိုလုပ္တာမေကာင္းဘူး ဆိုကာ သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္း ဘက္တြင္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ျပန္လည္စုစည္းမိလာၾကသည္။
ထိုသုတၱန္အဖြဲ႔သည္ ခုနက ဝိနည္းအဖြဲ႔ကို မဟုတ္ေၾကာင္း ဒီလိုႏွင္မထုတ္သင့္ေၾကာင္း သြားေရာက္ေျပာၾကားေသာ္ ဝိနည္းအဖြဲ႔မွလည္း မဟုတ္ေၾကာင္း အျပစ္ရိွလို႔ ရိွသည္ဟုေျပာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထိုဝိနည္းသည္ တကယ္ရိွေၾကာင္း ျပန္ေျပာေလသည္။
ထိုဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥအေသးအမႊားမွ စ၍ သံဃာမ်ား ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲကုန္ၾကေတာ့သည္။ထိုကိစၥမွစ သံဃပရိတ္သတ္မ်ားသည္လည္း ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲကုန္ၾကေတာ့သည္။
ရဟန္းတစ္ပါးက ျမတ္ဗုဒၶကို ထိုကိစၥေလွ်ာက္ေသာ္ "ရဟန္းေတြ သံဃာေတြ ကြဲကုန္ၾကပါလား" ဟုေရရြတ္ၿပီး ထိုေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထကာ ႏွင္ထုတ္ေသာသံဃာမ်ားထံ သြားေလသည္။ ျမတ္ဗုဒၶႂကြလာေသာ ေနရာထိုင္ခင္း လုပ္ေပးၾကေလသည္။ ျမတ္ဗုဒၶလည္း ထိုေနရာတြင္ ထိုင္ကာ ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းႏွင့္ အဖြဲ႔သားမ်ားကို "ေအး...ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးကေနစၿပီး ငါသိတယ္ ငါတက္တယ္ဆိုၿပီး သံဃာတစ္ပါးကို ႏွင္ထုတ္ဖို႔ မၾကံၾကနဲ႔ ညီၫႊတ္မႈမျဖစ္ေစဘူးဆိုရင္ မလုပ္သင့္ဘူး" ထိုသို႔ဆံုးမၿပီးေနာက္ သုတၱန္ေဆာင္သံဃာႏွင့္ အဖြဲ႔သားမ်ားထံ ႂကြသြားေလေတာ့သည္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းမ်ားထံ ေရာက္ေသာ္ "ရဟန္းတို႔ ငါတို႔ အာပတ္မသင့္ဘူး အာပတ္မသင့္ဘူးဆိုၿပီး မကုစားတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကနဲ႔ မေနၾကနဲ႔ သံဃာေတြ စိတ္ဝမ္းကြဲဖို႔ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အာပတ္မသင့္ဘူးဆိုၿပီး တင္းခံမေနပါနဲ႔ တစ္ဖက္သားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အာပတ္ကုစားလိုက္ၾကပါ" ဟုဆိုကာ ဆံုးမလိုက္ေတာ့ေလသည္။
ႏွစ္ဖက္စလံုး မွ်မွ်တတ ဘယ္သူ႔ဘက္မွ မလိုက္ဘဲ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။
ဥပုတ္ေန႔ ေရာက္လာေသာအခါ သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းကိုအားေပးေသာ ရဟန္းအဖြဲ႔သည္ သိမ္ထဲတြင္ ဝတ္ျပဳသည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းအား အားေပးေသာ ရဟန္းအဖြဲ႔သည္ သိမ္အျပင္တြင္ ဝတ္ျပဳၾကေလသည္။ ထိုေန႔မွာတြင္ ဥပုတ္သည္ ႏွစ္ခုကြဲသြားေလေတာ့သည္။
ထိုသို႔သိမ္ခြဲၿပီး ဝတ္ျပဳၾကသည္ကို ျမတ္ဗုဒၶထံ သြားေရာက္ေျပာၾကားရာ ျမတ္ဗုဒၶက "ေအး သိမ္ထဲမွာဘဲ ဝတ္ျပဳျပဳ သိမ္ျပင္ဘဲဝတ္ျပဳျပဳ ဝတ္နည္းစည္းကမ္းနဲ႔ ညီရင္ေတာ့ ဝတ္ျပဳရာေရာက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ဆက္ဆံမႈခြဲထားတဲ့ သေဘာေၾကာင့္သာ သိမ္ျပင္ သိမ္ထဲ ကြဲသြားၾကတာပါ "ဟုဆိုကာ ဘယ္သူ႔ဘက္မွ မလိုက္ဘဲ ျပန္မိန္႔လိုက္ေလသည္။
ထိုရဟန္း ႏွစ္ဖြဲ႔သည္ ထိုမွ်ႏွင့္ မရပ္သြားေသးဘဲ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ႏႈတ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း လက္ႏွင့္ တြန္းထိုးဖယ္႐ွားမႈမ်ား အျဖင့္လည္းေကာင္း ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။
ထိုအခါ ျမတ္ဗုဒၶက "ေအး...ဒီလိုမတည့္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္လွမ္းမမီွေလာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနၾကရမယ္"ဟု မိန္႔လိုက္ေလသည္။
ထိုမွ်မၿပီးေသး ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္လည္း ဆူညံဆူညံ ျဖစ္လာၾကေတာ့ေလသည္။ "တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီးေနၾက၊ ရန္ကိုရန္ျခင္း မတံု႔ႏွင္းၾကနဲ႔"ဟု ဆိုကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားမ်ားကိုသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေဟာၾကား ဆံုးမေလသည္။
သို႔ေသာ္ထို မေျပလည္မႈက မေလ်ာ့ၾကသြားေပ။ ေနာက္ဆံုး ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဆက္လက္ဆံုးမျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ တစ္ပါးထဲ နာလႏၵသူေဠးႀကီး ဥပါလိ၏ ဆားခ်က္ေသာရြာငယ္ေလးသို႔ ထြက္သြားေတာ္မူေလသည္။ ထိုရြာသို႔ေရာက္ေသာ္ ပဂုဟုေခၚဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ကို တရားဓမၼ ေဟာၾကားေလသည္။
(မဆံုးမႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေ႐ွာင္ထြက္သည္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္တစ္ဖြဲ႔ ရန္ေဆာင္ေနၿပီး စိတ္မေလွ်ာ့ေသးသမွ် ဆံုးမမႈသည္ နားမဝင္ႏိုင္၊ တျဖည္းျဖည္း ထိုကိုယ္ေတာ္မ်ားသည္ သူတို႔၏ လုပ္ရပ္ကို ေနာင္တရလာမည္ကို သိေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္)
ထိုမွတစ္ဆင့္ အေ႐ွ႕ဝါးေတာရိွရာအရပ္တြင္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ အင္မတန္ညီၫြတ္ေသာ ႐ွင္နႏၵိယ၊ ႐ွင္အႏု႐ုဓၵါ၊ ႐ွင္ကိမိလ တို႔ေနထိုင္ရာ ေနရာသို႔ႂကြေတာ္မူေလသည္။
ထိုအ႐ွင္ သံုးပါးကိုလည္း မည္ကဲ့သို႔ ညီၫြတ္ေအာင္ေနသနည္း ဟုျမတ္ဗုဒၶက ေမးေလသည္။ ငါ့ျဖစ္ခ်င္တာဖယ္ သူျဖစ္ခ်င္တာငါလုပ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သံုးေယာက္အတူတူ ေတြးကာ လုပ္ေဆာင္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ညီၫြတ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပန္႐ွင္းျပေလသည္။
(ေလာကတြင္လည္း သူ႔ဆႏၵကိုယ့္ဆႏၵ အျပန္အလွန္ၾကည့္မွ ညီၫြတ္မည္သာျဖစ္သည္)
(ဤအပိုင္းတြင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အထၱဳပတၱိ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းႏွင့္ ဝတ္နည္းေဆာင္ရဟန္း ႏွစ္ဦး ျပသနာမွစ၍ သံဃာႏွစ္ဖြဲ႔ ကြဲသြားမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားကို ေရးသားမည္ျဖစ္သည္)
လူတို႔၏ သေဘာသည္ကား မတည့္ေသာဘက္သို႔ ဦးတည္သြားသည္သာ ျဖစ္သည္။ တည့္ေနလွ်င္ မတည့္ေအာင္ မတည့္လွ်င္ ပိုမတည့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ သေဘာရိွသည္။
ထို႔အျပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သူ႔ထက္ငါ အႏိုင္ရရိွေရး အတြက္ စကားတစ္လံုးကအစ အတင္မခံ အႏိုင္မခံအရံႈးမေပး ျပန္ေျပာေလ့ ရိွၾကသည္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းႏွင့္ပင္ လက္ပါလာ တက္ၾကသည္။
ျမတ္ဗုဒၶကား ပညာဥာဏ္ႀကီးသူပီပီ ထိုသို႔အသိဥာဏ္နဲေသာ လူမ်ားကဲ့ငို႔ မလုပ္ေဆာင္၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရသမွ် မဟုတ္လွ်င္မဟုတ္ေၾကာင္း အေျခအေန အခ်ိနိအခါကို လိုက္၍ေဒါသျဖစ္ျခင္း မရိွသည့္အျပင္ ေမတၱာျဖင့္သာ စြပ္စြဲလာသူမ်ားကို ရန္႐ွာလာသူမွန္သမွ်ကို အႏိုင္ယူေလသည္သာျဖစ္သည္။
အဓိကမွာ ေဒါသႏွင့္ မာနသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အေလ်ာ့မေပးႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ေမာက္ေသာ မိမိကိုယ္ကို အထင္ႀကီးဝင္စိတ္ နင္ဘာလဲ ငါဘာလဲဟု ထင္ေနသည့္ မာန ကိုမီွ၍ အလိုမက်မႈျဖစ္ေသာ ေအာ္ဟစ္ျခင္း ခြန္းတုန္႔ျပန္ျခင္း ဆဲဆိုျခင္း ကုန္းတိုက္ျခင္း ရန္႐ွာျခင္း စေသာ ေဒါသမ်ားျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။
လူတို႔အေနျဖင့္ ေျသာ္...ျမတ္ဗုဒၶေတာင္ အစြပ္စြဲခံရ အဆဲခံရေသးတာဘဲ ငါဘာဆန္းသလဲ အခ်ိန္တတ္ သူ႔အကုသိုလ္ သူယူသြားမွာဘဲ ဟုေတြးေတာသတိကပ္ရန္ လိုေပသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အညိဳးအမ်ား ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လံုး အသင္းအဖြဲ႔ အစုအဖြဲ႔တို႔သည္ မညီမၫႊတ္ဘဲ ရိွေတာ့မည္သာျဖစ္သည္။္
ေ႐ွးယခင္က ကာသိတိုင္းသည္ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕တြင္ အျေခစိုက္ၿပီး ေကာသလတိုင္း သည္ သာဝထၱိၿမိဳ႕တြင္ အေျခစိုက္ေလသည္။ ထိုအခါက ထိုတိုင္းႏွစ္တိုင္းတြင္ ဘုရင္ႏွစ္ဦးအုပ္ခ်ဳပ္ေလသည္။
ထိုတိုင္းႏွစ္တိုင္းကို ယွဥ္ေသာ္ ကာသိတိုင္းသည္ ေကာသလ တိုင္းထက္ ပို၍ ဥစၥာေပါႂကြယ္ဝသည္၊ စစ္မတ္အင္အား သာလြန္သည္၊ စီးပြားေရးလည္းဖြံၿဖိဳး တိုးတက္သည္။
ကာသိဘုရင္သည္ ေကာသလတိုင္းအား က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ေသာ စစ္ပြဲတစ္ခုကို ဆင္ႏြဲေလေတာ့သည္။ ေကာသလဘုရင္သည္ အစစအရာရာ နိမ့္ပါးေနေသာ အေနအထားေၾကာင့္ စစ္မျဖစ္ေသးခင္မွာပင္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္သြားသည္။
ဘုရင္မရိွေသာေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကင္းမဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ကို ကာသိဘုရင္က အလြယ္တကူပိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆင္၊ျမင္း စသည္တို႔အားလည္း ယူသြားသည္။ သံု႔ပန္းမ်ားလည္း ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ေရႊ၊ေငြ၊ေက်ာက္၊သံ၊ပတၱျမား တို႔ကိုလည္း ယူေဆာင္ၿပီး ကာသိတိုင္းသို႔ ျပန္သြားေလသည္။
ေကာသလတိုင္း ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားသည္လည္း ႐ုပ္ကိုတက္ႏိုင္သမွ် ဖ်က္ကာ ကာသိတိုင္းရိွ အိုးလုပ္တဲ့ဘမိသားစုထံ ေပါင္းေအာင္းေနကာ လုပ္ကိုင္႐ွာေဖြ စားေသာက္ ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေကာသလဘုရင္၏ မိဖုရား ကိုယ္ဝန္ရိွလာၿပီး စစ္အဂၤါေလးပါျဖင့္ စစ္ေရးျပသည္ကို ၾကည့္ခ်င္မိလာသည္။ ဓား၊ လွံတို႔အား ေသြးၿပီး ေဆးေၾကာေသာအခါ ထိုေဆးေၾကာၿပီးသည့္ ေရကိုေသာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာေလသည္။
ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးက ကာသိဘုရင္ႀကီး၏ ပုေရာဟိတ္ႀကီးစီ တိတ္တဆိတ္ဆက္သြယ္ၿပီး ေတာင္းဆိုေသာ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမွမယ္ ဟုဆိုကာ ကတိကဝတ္ျပဳၿပီး မိဖုရားႀကီးကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္သည္ျဖစ္၍ လိုက္လာေလေတာ့သည္။
မိဖုရားႀကီး ကိုုျမင္ေသာအခါ ေဗဒင္က်မ္းဂမ္မ်ားႏွင့္ တြက္ခ်က္ေသာ္ ဒီသေႏၶသားဟာ ေကာသလဘုရင္ျဖစ္မဲ့ ကေလးဘဲ ဟုဆိုကာ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဥဒါန္းက်ဴးေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ပုေရာဟိတ္က ဗာရာဏသီ ကာသိမင္းစီ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာေသာ္ ခြင့္ျပဳလိုက္ေလသည္။
စစ္အဂၤါေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ စစ္ေရးျပပြဲလဲၾကည့္ခြင့္ရသည္။ ဓား၊လွံ တို႔အား ေသြးၿပီးေဆးေၾကာထားသည့္ ေရကိုလည္း ေသာက္ခြင့္ရေသာအခါ မိဘုရားႀကီးသည္ အာသာေျပသြားေလေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မင္းသားေလးတစ္ဦး ေမြးဖြားေလသည္။ သားကေလးကို စိတ္မခ်သျဖင့္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူေနလွ်င္ အႏၱရာယ္မကင္းမည္ စိုးသျဖင့္ ရြာအျပင္ဘက္ရိွ ဆရာႀကီးတစ္ဦးထံ သြားေရာက္ပညာသင္ေစသည္။
မင္းသားအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ေကာသလဘုရင္ ႏွင့္ မိဖုရား ဆင္ေျခဖုံးရြာေလးမွာ အိုးလုပ္ျခင္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္႐ွာေဖြ စားေသာင္ေနၾကေၾကာင္း သတင္းရရိွသြားေလသည္။
ေကာသလဘုရင္၏ ဆံမုတ္ဆိတ္ ျပဳျပင္သူသည္ ေကာသလဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား အား႐ုပ္ဖ်က္ထားေသာ္လည္း မွတ္မိသြားသျဖင့္ ကာသိဘုရင္ထံ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ လုပ္ကာသြားေရာက္ သတင္းေပးေလသည္။(ဤသည္မွာလည္း လူတို႔လုပ္ေလ့လုပ္ထရိွေသာ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္ေလသည္)
ထိုသတင္းရသည္ႏွင့္ ေကာသလဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားအား သြားေရာက္ဖမ္းေစကာ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ရင္ သက္ေစဟု အမိန္႔ခ်လိုက္သည္။ မသတ္ခင္တြင္ ၿမိဳ႕ထဲလွည့္လည္ၿပီး လိုက္လံျပသေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ဝယ္ မင္းသားေလးသည္ အေဖႏွင့္အေမကို မေတြ႔ရတာၾကာသျဖင့္ ေတြ႔ခ်င္ေသာေၾကာင့္ မိဘမ်ားထံ ေတြ႔ဆံုရန္ လာေရာက္ခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။
လမ္းတြင္ အေမႏွင့္ အေဖကို ႀကိဳးႏွင့္တုတ္ကာ ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေၾကကြဲျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။ ဖခင္လုပ္သူ ေကာသလမင္းႀကီးလည္း မ်က္စိလွ်င္သျဖင့္ သားငယ္ကိုေတြ႔ေလသည္။
ထိုေနာက္ ဘုရင္ႀကီးသည္ ေနာက္မွ က်ာပြတ္ႏွင့္ တစ္ခ်က္အ႐ိုက္ခံရတိုင္း "သားေရ ဓိကာဝု အ႐ွည္မၾကည့္နဲ႔ အတိုလည္းမၾကည့္နဲ႔ ရန္စကိုၿငိမ္းေအာင္လုပ္ ရန္ကိုရန္ျခင္းတံု႔ႏွင္းရင္ ဘယ္ေတာ့မွအဲ့ရန္ကမၿပီးဘူး"ဟု ေျပာျပေလသည္။
ဖမ္းစီးၾကေသာ အာဏာပါးကြက္ သားမ်ားသည္ ေကာသလမင္းႀကီးအား ေသရမွာေၾကာက္လို႔ ေပါက္တက္ကရေအာ္ေနသည္ဟုသာ မွတ္ယူလိုက္ၾကသည္။ ေနကြယ္ေသာအခါ အသတ္ခံ လိုက္ရေလေတာ့သည္။
သားလုပ္သူသည္ ၿမိဳ႕ထဲရိွ မူးယစ္ေစေသာ ေသရည္ေသရက္ တို႔ကိုယူေဆာင္လာကာ အာနာပါးကြက္သားမ်ားအား မူးေအာင္တိုက္ေစ၏။ မူးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခါ မိဘႏွစ္ပါး၏ အေလာင္းကိုေကာက္ယူ အပိုင္းအစမ်ားကို ျပန္ဆက္ ၿပီးေနာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မီးသၿဂိဳလ္ၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ ရိွခိုးကာ ငိုေႂကြးအၿပီးတြင္ မ်က္ရည္သုတ္ကာ ေတာထဲဝင္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေလေတာ္သည္။
ဤကဲ့သို႔ျပဳမူသည္ကို ကာသိမင္းႀကီးသည္ နန္းေဆာင္တြင္ ေနရင္း ဝိုးတဝါးေတြ႔ျမင္လိုက္ရေသာအခါ မႉးမတ္မ်ားကိုေခၚ၍ "အဲ့လိုလုပ္သြားတာ ဘယ္သူတုန္း အသင္တို႔သိၾကသလား ေဆြမ်ိဳးလား မိတ္ေဆြလား ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါ့မွာရန္သူေတာ့ ရိွေနၿပီ" ဟုစိုးရိမ္မိေတာ့ေလသည္။
ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာ္ မင္းသားသည္ ကာသိတိုင္းဘုရင္၏ ဆင္တပ္အတြင္းရိွ ဆင္ဦးစီးထံ တပည့္ျဖစ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းရာမွ ေအာင္ျမင္ေလေတာ့သည္။
မင္းသားသည္ ညေနပိုင္းတြင္ ေဆာင္းတီးရင္း သီခ်င္းဆိုေလသည္။
ထို အသံကို မင္းႀကီးၾကားေသာအခါ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ရိွသည္ျဖစ္၍ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေတာ္ မူေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆင္တင္းကုတ္မွ ၾကားေသာေဆာင္းသံသည္ ဘယ္သူတီးတာတုန္းဟု ဆင္ထိန္းကိုေခၚေမးေသာ္ သူ၏တပည့္ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးသည္ မင္းသာအား အနား၌ထားကာ ေဖ်ာ္ေျဖ အသံုးေတာ္ခံသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။
မင္းသားသည္ လိမၼာေရးၾကားရိွသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီး၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကိုပါ လုပ္ေဆာင္ေပးေလသည္။ ယဥ္ေက်းေသာအမူအရာ ျပဳငွါေသာစကားကို ဆိုတက္ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးသည္ ႏွစ္ခ်ိဳက္ေတာ္ မူေသာေၾကာင့္ တအားခင္မင္ရင္းႏီွးသြားၾကသည္။
ထိုအခါဘုရင္ႀကီးသည္ သြားေလေခၚသြားႏိုင္ရန္ ရထားထိန္းေနရာေပး၍ မင္းသားအား ျမင္းဆရာ ရထားလံုးဆရာ ရာထူးေပးေလသည္။
တစ္ရက္ေသာအခါ မင္းသားေလးကို ရထားေမာင္းခိုင္းၿပီး ေတာပစ္မယ္(အမဲလိုက္ျခင္း၊ သားေကာင္႐ွာျခင္း) ဟုဆိုကာ ေတာထဲဝင္ၾကေလသည္။ အျခံအရံ ဗိုလ္ပါမ်ားအား ေနာက္မွလိုက္ေစသည္။
ထိုအခြင့္အေရးကို မင္းသားသည္ အသံုးခ်ကာ ရထားလံုးအား အျမန္ေမာင္းႏွင္ေစၿပီ ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ ေဝးရာသို႔ ေခၚသြားေလေတာ့သည္။
မင္းႀကီးသည္ မင္းသား၏စိတ္ကို မသိသျဖင့္ သူယံုၾကည္ရေသာ လူတစ္ေယာက္ဟု ယံုမွတ္ကာ အျမန္ေမာင္းေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေနေလ၏။
ေတာနက္ထဲေရာက္ေလာက္ေသာ္ မင္းႀကီးက ငါေမာၿပီ ခဏနားၾကရေအာင္ ေနာက္လူေတြလဲ ေစာင့္ရင္းေပါ့ ဟုဆိုကာ လွည္းကိုရပ္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ပင္ပန္းသည္ျဖစ္၍ အိပ္လိုေသာေၾကာင့္ မင္းသားသည္ အိပ္ေစာင္အား ျဖန္႔ခင္းေပးၿပီး မင္းသား၏ေပါင္ေပၚတြင္ပင္ အိပ္စက္လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအခါ မင္းသားလည္းအသင့္ပါလာေသာ ဓားကိုထုတ္ၿပီး မင္းႀကီးအား လုပ္ၾကံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖခင္မွာၾကားသြားေသာစကားျဖစ္သည့္ "အ႐ွည္ကိုလည္းမၾကည့္နဲ႔ အတိုကိုလည္းမၾကည့္နဲ႔ ရန္ကိုရန္ျခင္း မတံု႔ႏွင္းနဲ႔ ကလဲ့စားေခ်မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး" ဆိုသည့္စကားကို နားထဲျပန္ၾကားလာသည္။
တဖန္ ဒီအခ်ိန္ဟာအခ်ိန္ေကာင္းဘဲ သူကမင္းမိဘေတြကိုသတ္သြားတာ ဒါအခြင့္အေရးဘဲ ဟုဆိုကာ မာန္ကို ျပန္တင္းလိုက္ျပန္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖခင္၏စကားကား နားထဲျပန္ၾကားလာျပန္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ဝယ္ ဘုရင္ႀကီးက ဖ်က္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာသည္။ မင္းသားလဲ ဓားကိုအသာျပန္ဝွက္ထားလိုက္သည္။ "ငါအိပ္မက္မေကာင္းဘူး ငါ့အိပ္မက္ထဲမွာ ငါသိမ္းပိုက္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္က ဘုရင္ရဲ႕သားက ငါ့ကိုဓားနဲ႔လိုက္ ထုတ္လို႔ ထြက္ေျပးေနရတယ္လို႔ အိပ္မက္မက္မိတယ္"ဟု အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။
ထိုအခါမင္းသားက ဘုရင္ႀကီး၏ေခါင္းကို လက္ကကိုင္ လည္ပင္းအား ဓားႏွင့္ေထာက္ကာ "ဟုတ္တယ္...အဲ့မင္းသားေလးဟာက်ဳပ္ပဲ၊ က်ဳပ္တိုင္းျပည္ကိုသိမ္းတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ရတနာကိုယူတယ္၊ က်ဳပ္မိဘကိုသတ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အခု ခင္ဗ်ားကို ျပန္သတ္မလို႔ဘဲ"ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ကာ တအားေၾကာက္သြားသည္။ (ကိုယ္ႏိုင္သျဖင့္ လုပ္ထားၿပီး ကိူယ္ခံရမည့္ အလွည့္တြင္ ေၾကာက္ေလ့ေၾကာက္ထရိွသည္မွာ လူတို႔၏သေဘာပင္ ျဖစ္ေလသည္)
"ငါ့ကိုခ်မ္းသာေပးပါကြာ..ငါ့ကိုခ်မ္းသာေပးပါကြာ"ဟု ေတာင္းပန္ေသာအခါ မင္းသားကလည္း "က်ဳပ္ကသာ ခင္ဗ်ားကို ခ်မ္းသာေပးရမွာမဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်ားကလည္း က်ဳပ္ကိုခ်မ္းသာေပးရမယ္"ဟုဆိုကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွရန္မျပဳေၾကာင္း ကန္သူလိုမဆက္ဆံရေၾကာင္း ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေလာက္သည္အထိ အျပန္အလွန္သစၥာဆိုၾကၿပီး ဖလွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ဖတ္ၾကေလသည္။
ထို႔ေနာက္ နန္းေတာ္သို႔ျပန္သြားကာ မႉးမတ္မ်ားကို ထိုျဖစ္စဥ္ေျပာျပၿပီး ငါဒီလိုသစၥာဆိုသည့္အတြက္ အသင္တို႔လည္း လိုက္နာဖို႔လိုေၾကာင္း မိန္႔ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကာသိမင္းႀကီးက ေကာသလမင္းသားအား မိမိအားသတ္ရန္အခြင့္ရသည္ကို မသတ္ဘဲ ညႇာတာသည္အား အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ သိမ္းထားေသာ တိုင္းျပည္အား ျပန္လည္အပ္ႏွင္းေလသည္။
(ထိုေခတ္အခါက သစၥာသည္ ဆိုလွ်င္ဆိုသည့္အတိုင္း ျဖစ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေဖာက္ဖ်က္ေစာင့္ ထိန္းေလသည္။ ယခုအခါဝယ္ ဤသို႔မဟုတ္ဘဲ သစၥာသည္ ဆိုၿပီးေသာ္လည္း မျဖစ္သည့္အသြင္သို႔ ေျပာင္းသြားဟန္ရိွသည္)
ထိုဇာတ္လမ္းအား ရဟန္းမ်ားကို ညီၫြတ္ေစရန္ ေဟာျခင္းျဖစ္သည္။ ေလာကသားမ်ားလည္း ဥပမာ ယူထိုက္ေလသည္။
လူတို႔သည္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ေသာအခါ ေမတၱာကိုေမ့ၿပီး ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို ႏႈတ္ကြၽံၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပသနာမ်ားကို မစဥ္းစားၾကေခ်။ ဒါေတြမလုပ္သင့္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶက ႐ွင္းျပေလသည္။
ငါ့ကိုဆဲတယ္ ငါ့ကို႐ိုက္တယ္ ငါ့ကိုအတိုင္က်င့္တယ္ ဒီလို အညိႇွဳးအေတးေတြကို ေဖ်ာက္ႏိုင္မွ ၿငိမ္းေအးမယ္။ ရန္ကိုရန္ျခင္းတုံ႔ျပန္ျခင္းသည္လည္း ဘယ္ေတာ့မွၿငိမ္းေအးမည္မဟုတ္ ေမတၱာ ႏွင့္ သည္းခံျခင္းသည္သာ ၿငိမ္းေအးမည္ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ၾကရင္ ငါတို႔ေသၾကရမွာကို မသိေသာသူတို႔သည္ မိမိဘဝကို ရန္ျဖစ္ျခင္းျဖစ္သာ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေလ့ရိွေတာ္သည္။ ကာသိမင္းႏွင့္ေကာသလမင္း တို႔ဇာတ္လမ္းကို ခ်စ္သားတို႔ နမူနာယူၾကပါ ဟု ေကာသဗၺီျပည္မွ ရဟန္းမ်ားကို ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲေသာအခါ ထိုအဆံုးအမမ်ား ေဟာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
အေပါင္းႏွင့္အသင္းႏွင့္ ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေမတၱာႏွင့္ ခနၱီရိွရမည္သာ ျဖစ္သည္။ (လူဆိုး လူမိုက္ မေကာင္းေသာသူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းၿပီး အျမဲသည္းခံဟု မဆိုလို) ။ လူေတာ္ လူေကာင္း ပညာရိွမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းၿပီး ရန္ျဖစ္ျခင္း စိတ္ဝမ္းကြဲျခင္း မရိွေအာင္ ေနရထိုင္ရမည္ ဟု ဆိုလိုသည္။
အေဖာ္ေကာင္းမေတြ႔ရင္ေတာ့ တစ္ဦးထဲသာေန ေကာင္းေအာင္သာေနပါ ရဟန္းတို႔ ဟုဆိုကာ သပိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး ေတာထဲထြက္သြားေလေတာ့သည္။
(ေတာထဲ တစ္ပါးထဲမထြက္သြားခင္ ရဟန္းတို႔အား ဆံုးမခဲ့ေသာစကားမ်ားသည္ အင္မတန္ အက်ိဳးရိွေသာေၾကာင့္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့သည္)
ျမတ္ဗုဒၶသည္ သံဃာမ်ားကို အဆံုးအမေပးၿပီး တစ္ပါးတည္း ပါလိေလယကေတာ (ျမန္မာအသံထြက္ ပလလဲေတာ) သို႔ ဦးတည္ၿပီး ထြက္လာေလသည္။
သို႔ေသာ္ လမ္းခရီးတြင္ ဘာလက ဟူေသာ ဆားခ်က္ေသာ ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ေလသည္။ ထိုရြာတြင္ ပဂုဆိုေသာ ရဟႏၱာ မေထရ္တစ္ပါး ရိွေလသည္။ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕သား ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး လည္းျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶသည္လည္း ေနေရး၊ ထိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရး မ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး ေမးျမန္း တရားဓမၼတို႔ကို ေျဖၾကားၿပီးေနာက္ ဘာလကရြာ အေ႐ွ႕ဘက္ရိွ ဝါးေတာႀကီး ဘက္သို႔ ခရီးဆက္ထြက္သြားသည္။
ထိုေနရာတြင္ ႐ွင္အႏုယုဒၶါ ႐ွင္နႏၵိယ ႐ွင္ကိမိိလ တို႔ သံုးပါးတည္း သီတင္းသံုးေလသည္။ ထိုသံုးပါးသည္လည္း သာကီဝင္အႏြယ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုဝါးေတာႀကီးအား ေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္ ေတာေစာင့္တစ္ေယာက္ ရိွေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေတာေစာင့္သည္ ျမတ္ဗုဒၶလာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ထြက္၍တားေလသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေတာထဲတြင္ ညီၫႊတ္စြာသီတင္းသံုးေနေသာ ကိုယ္ေတာ္သံုးပါးသည္ ျမတ္ဗုဒၶေၾကာင့္ ညီၫႊတ္မႈ ပ်က္ျပားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ မလာရန္တားျမစ္ေလသည္။ ဘုရားမွန္းလဲ မသိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သူတားေသာအသံကို ႐ွင္အႏု႐ုဒၶါက ၾကားသျဖင့္ ထြက္ၾကည့္ေလရာ ဘုရားမွန္းသိသျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ေနရာထိုင္ခင္း ျပင္ေပးေလသည္။ က်န္ကိုယ္ေတာ္မ်ားလည္း ေရာက္ရိွလာေလသည္။ က်န္းမာရဲ႕လား အဆင္ေျပၾကလား ျမတ္ဗုဒၶက ေမးေလသည္။ က်န္းမာေၾကာင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ျမတ္ဗုဒၶက ထိုညီေနာင္သံုးပါးအား ညီညီၫႊတ္ၫႊတ္ ေနထိုင္ရာ၌ မည္သို႔ေသာ စိတ္ေမြးသနည္း။ ဘယ္လိုေနထိုင္ၾကသနည္း ဟု ေမးျမန္းေလသည္။
႐ွင္အႏု႐ုဒၶါ - "အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး အျခင္းျခင္း ေမတၱာနဲ႔႐ႈပါတယ္ ကာယကံျဖစ္ေစ ဝစီကံျဖစ္ေစ မေနာကံျဖစ္ေစ ေမတၱာႏွင့္သာ လုပ္ေဆာင္ပါတယ္"
(လူတို႔သည္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အတူေနလွ်င္ ေမတၱာျဖင့္ သိပ္မၾကည့္ေတာ့ ရန္စကားသာဆိုၾကသည္။ ပစၥည္းကိုင္ၿပီးေနရာတၾက ျပန္မထားဘူး၊ အတူေနၿပီးအားမကိုးရဘူး စသျဖင့္ ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ ေျပာဆိုလာတက္ၾကသည္)
"အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ေ႐ွ႕မွာျဖစ္ေစ ကြယ္ရာမွာျဖစ္ေစ အတင္းမေျပာပါဘုရား တစ္ေယာက္အလုပ္ တစ္ေယာက္မတြယ္ကပ္ဘဲ သူ႔အလုပ္ငါ့ အလုပ္ မခြဲျခားဘဲ လုပ္ေပးပါတယ္ဘုရား၊ ေနာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္တို႔စၿပီး အတူတူေနကတည္းက ငါ့ဆႏၵထက္ သူ႔ဆႏၵကို႔ဦးစားေပးရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ႏွလံုးသြင္းထားပါတယ္ ဘုရား"
ျမတ္ဗုဒၶ - "ဟုတ္ၿပီ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းနဲ႔ေရာ ေနၾကရဲ႕လား"
(ေလာကလူမ်ားသည္ ညီၫႊတ္ေသာ္လည္း အေပ်ာ္အပါးေတြလိုက္စားၿပီ ကာမဂုဏ္အာရံု ေတြထဲစိတ္ကို လႊတ္ထားၿပီ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ လုပ္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတက္ၾကသည္ ထိုသို႔ အိပ္ျခင္း စားျခင္း ကာမဂုဏ္ မီွဝဲျခင္း တို႔ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနမူကား တိရိစာၦန္၏ ဘဝႏွင့္ တူေနမည္ျဖစ္သည္သာ၊ စိတ္ေပ်ာ္သလိုသာေနၿပီး ေသေသာအခါ အကုသိုလ္ဘံုမ်ားသို႔ သြားေလေတာ့သည္။)
႐ွင္အႏု႐ုဒၶါ - "တပည့္ေတာ္တို႔ မေမ့ေလ်ာ့ဘဲ ေနသည္ဆိုသည္မွာ တပည့္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ၾကပညတယ္ဘုရား ကမၼဌန္း သာမပတ္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ခ်ိန္ စသျဖင့္ ေသခ်ာခြဲျခားထားပါတယ္ ဘုရား အက်ိဳးမရိွေသာ စကားေျပာျခင္း စုစံုျခင္း လုပ္ျခင္းမရိွၾကပါဘူး ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ငါးရက္တစ္ႀကိမ္တိုင္း တရားဖလွယ္ျခင္း ေမးေလွ်ာက္ျခင္း နာၾကားျခင္းမ်ားလည္း ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္ အ႐ွင္ဘုရား"
ျမတ္ဗုဒၶသည္လည္း ညီၫႊတ္ေရးတရားမ်ား ဆက္လက္ေဟာၾကားၿပီး ပလိေလယက (ပလလဲ) ၿမိဳ႕ငယ္အနီးရိွ ရကၡိတရဏ ေတာအုပ္ႀကီး ထံသို႔ တစ္ပါးတည္းႂကြသြားၿပီး ထိုေတာအုပ္ရိွ အင္ၾကင္းပင္ေအာက္၌ ျမတ္ဗုဒၶတရားအားထုတ္ရန္ ေဆာက္ေပးထားေသာ ေက်ာင္းေလးတြင္ သီတင္းသံုးေလသည္။
(၁၀)ဝါေျမာက္ [သက္ေတာ္ (၄၄)ႏွစ္] ဝါအားထိုေနရာတြင္ ဝါဆိုေလသည္။ ထိုဝါတြင္းသံုးလတြင္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ လူတို႔အား တရားေဟာျခင္း ဆံုးမျခင္း မရိွေသာ္လည္း (ေခ်ခြၽတ္ရန္ပုဂၢိဳလ္ မေတြ႔ဟုလည္း ဆိုသည္ ) နတ္၊ ျဗဟၼာ အေပါင္းအား ေဟာေျပာဆံုးမျခင္းမ်ိဳး ရိွေလသည္။
ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ ဆြမ္းခံႂကြလွ်င္လည္း ဆြမ္းေလာင္လႉသူမ်ားအား တစ္လံုးရရ ႏွစ္လံုးရရ ေဟာေျပာျခင္းမ်ိဳး ရိွေလသည္။
ဝါကြၽတ္ေသာအခါ ႐ွင္အာနႏၵာႏွင့္ ရဟန္း ၅၀၀ လာေရာက္ဆည္းကပ္ တရားျခင္း ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ျမတ္ဗုဒၶသည္ သာဝထၱိသို႔ႂကြေလသည္။
ေကာသဗၺီျပည္တြင္လည္း ျမတ္ဗုဒၶတစ္ပါးတည္း ပါလိေလယကေတာ၌ ဝါဆိုခ်ိန္တြင္ ေကာသဗၺီျပည္သားတို႔သည္ "ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြဟာ အက်ိဳးယုတ္မႈကို ျဖစ္ေစတယ္ ျမတ္ဗုဒၶကၿငိမ္းေအးဖို႔ ဆံုးမတာေတာင္ တရားမရဘူး လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၾကလို႔ အခု ျမတ္ဗုဒၶတစ္ပါးထဲ ႂကြသြားၿပီ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြေၾကာင့္ ငါတို႔ေတြ တရားလဲမနာရေတာ့ဘူး ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဆြမ္းမေလာင္းေတာ့ဘူး" ဟုေျပာဆိုၾကကုန္၏။
ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ႂကြႂကြ ဆြမ္းမေလာင္းေတာ့ေသာအခါ သူတို႔မွားမွန္းသိကုန္ၾကသည္၊ ေနာင္တရကုန္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သံဃာတို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶအား ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားရန္ ျမတ္ဗုဒၶရိွရာ သာဝတၳိသို႔ လိုက္လာေလေတာ့သည္။
ထိုရဟန္းမ်ား ေရာက္ေတာ့မည္ကို ႐ွင္သာရိပုတၱရာ ႐ွင္မဟာေမာဂၢလန္ တို႔ပါဝင္ေသာ ထိပ္တန္းရဟန္း (၁၀) ပါးက ေလွ်ာက္ေလသည္။ "အ႐ွင္ဘုရား ေကာသဗၺီျပည္ရိွ မတည့္ေသာရဟန္းတို႔သည္ အ႐ွင္ဘုရားထံ ေတာင္းပန္ရန္ လာေနပါၿပီ သာဝတၳိကို ဒီရဟန္းေတြေရာက္လာရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲဘုရား ဘယ္လိုလိုက္နာရမလဲဘုရား" (တစ္ဖက္ကို လက္ခံရင္ တစ္ဖက္ကမေက်နပ္ျဖစ္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။)
ျမတ္ဗုဒၶ - "ဓမၼ (အမွန္တရား) ရဲ႕ဘက္ကိုသာလိုက္ပါ ခ်စ္သား"
ထိုအခါ "အ႐ွင္ဘုရား...တပည့္ေတာ္တို႔အား ဘယ္ဟာက ဓမၼဘယ္ဟာက အဓမၼဆိုတာ ေဟာၾကားေပးပါဘုရား"ဟု ဆက္လက္ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။
"ဓမၼကို အဓမၼလို႔ ေျပာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ၊ အဓမၼကို ဓမၼဟုေျပာသူ (ျခင္ေလာက္ေတာ့ သတ္လို႔ရတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး စသျဖင့္ေျပာသူ)၊ ငါဘုရားမေဟာသည္ကို ေဟာသည္ဟုေျပာေသာပုဂၢိဳလ္ ငါဘုရားေဟာသည္ကို မေဟာဘူးဟု ေျပာတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ ငါဘုရား လိုက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္း မရိွသည္ကို လိုက္နာေဆာင္ရြက္သည္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ငါဘုရား လိုက္နာေဆာင္ရြက္သည္ကို လိုက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္း မရိွဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ငါဘုရားဥပေဒ မထုတ္ထားသည္ကို ဥပေဒထုတ္သည္ဟု ေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္ ၊ ငါဘုရားဥပေဒ ထုတ္ထားသည္ကို ဥပေဒမထုတ္ထားဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ အျပစ္မသင့္သည္ကို အျပစ္သင့္သည္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ အျပစ္သင့္သည္ကို အျပစ္မသင့္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ေပါ့ေသာအျပစ္ကို ေလးသည့္အျပစ္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ေလးေသာအျပစ္ကို ေပါ့သည္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ခြၽင္းခ်က္မရိွေသာ အျပစ္ကို ခြၽင္းခ်က္ရိွေသာအျပစ္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ခြၽင္းခ်က္ရိွေသာအျပစ္ကို ခြၽင္းခ်က္မရိွေသာ အျပစ္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ ႐ုတ္ညံ့ေသာအျပစ္အား မ႐ုတ္ည့ံေသာအျပစ္ဟုေျပာေသာပုဂၢိဳလ္၊ မ႐ုတ္ညံ့ေသာအျပစ္အား ႐ုတ္ညံ့ေသာ အျပစ္ဟု ေျပာေသာပုဂၢိဳလ္ အဲ့လိုပုဂၢိဳလ္ေတြကို အဓမၼဝါဒီသမားလို႔ ေခၚတယ္ခ်စ္သား"
(ဓမၼဝါဒီသည္ အဓမၼဝါဒီအခ်က္မ်ားကို ဆန္႔က်င္ဘက္ယူပါ)
သာဝတၳိရိွ ဝိသာခါ ႏွင့္ အနာထပိတ္ ကလည္း "အ႐ွင္ဘုရား အဖြဲ႔ကြဲသြားေသာ ရဟန္းမ်ားလာလွ်င္ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဘုရား"ဟု ေမးေလ်ွာက္ၾကျပန္၏။
ထိုအခါျမတ္ဗုဒၶက "ႏွစ္ဖြဲ႔လံုးကို လႈပါ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုးကတရားကို နာပါ၊ နာၿပီးေတာ့မွ ဘယ္အဖြဲ႔ကေဟာတဲ့ စကားဟာတရားနည္းလမ္းၾကတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔ဟာ တရားနည္းလမ္းမက်ဘူး ဆိုတာကို သံုးသက္ၿပီးခ်ဥ္းကပ္ပါ" ဟု႐ွင္းျပေလသည္။
(ျမတ္ဗုဒၶသည္ မည္သူ႔ဘက္မွ မလိုက္ဘဲ ထိုကဲ့သို႔တရားနည္းလမ္းက်က် ေဟာေလသည္။ အကယ္၍ တစ္ဖက္ဖက္ လိုက္ၿပီးသာ ဆံုးမလိုက္ပါက က်န္တစ္ဖက္သည္ အညိွွဳးႀကီးၾကမည္သာ ျဖစ္သည္)
ျမတ္ဗုဒၶအား ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲသြားေသာ ရဟန္းတို႔သည္ မိမိအျပစ္မ်ားကို မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ သိရိွၿပီး ျမတ္ဗုဒၶသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရား ေဟာေသာေၾကာင့္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ျပန္လည္ သင့္ျမတ္သြားၾကေလသည္။
ဤသည္မွာ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ၁၀ ဝါေျမာက္ သက္ေတာ္ ၄၄ ႏွစ္တြင္ ပလိေလယက ေတာ၌ဝါဆိုၿပီး သာဝထၱိၿမိဳ႕တြင္ရိွခ်ိန္၌ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲေသာရဟန္းမ်ားအား ဆံုးမစကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရား ေဟာခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ေလသည္။
(မိဘမ်ားသည္လည္း မိမိ တို႔၏ သားသမီးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ အႀကီး အငယ္ ဘက္မလိုက္ဘဲ ဆံုးျဖတ္ဖို႔လိုေပသည္)
#ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
copy
